Blog Meisje 9 jaar. “Jij bent anders”. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en kijk naar haar moeder. Zij kijkt mij ook verbaasd aan. Ik begin te lachen en ik vraag nieuwsgierig; “waarom ben ik anders?”. Ze huppelt door de zaal heen. Gaat op de bosubal staan en huppelt weer verder. “Jij ziet mij”. Ik kan het niet laten om snel met haar in interactie te gaan. “Ok, we hebben elkaar net een paar minuutjes gezien, hoe merk je dat dan?”. Ze stopt en kijkt me met een schuin hoofd aan. “Ik voel dat”. Moeder heeft me nog geen één moment uit haar blikveld losgelaten. Ik richt me nu op haar omdat ik me een beetje ongemakkelijk begin te voelen. “Hoe doe je dat?” Vraagt ze mij met een vragend gezicht. “Ik heb haar al een tijd niet meer zien huppelen of meteen horen praten bij een vreemde”. Zij staat nu bij haar moeder en Ik kijk ze beide aan. “Ik moet jullie dat antwoord verschuldigd blijven denk ik, ik doe niks bewust, ik ben er gewoon”.
Ik probeer in mijn lichamelijk systeem te zoeken naar een antwoord. Wat doe ik eigenlijk, jeetje, wat een goede vraag. Het meisje komt naast me zitten. “Je bent lief, je bent gewoon jezelf”. Ik sta echt verbaasd te kijken waarom dit meisje bij mij is en haar moeder ook. “Als jij jezelf kan zijn, kan ik ook mezelf zijn”. Wat een bijzondere ervaring..
Blog Pesten. Iedereen weet van het bestaan en toch wordt het vaak weggewuifd als iets wat er vaak niet is.
Ik krijg zo vaak kinderen die gepest zijn. Het verdriet, pijn, angst en afgewezen worden hoort nu vaak bij het dagelijkse emotiepakket. Sommige ouders hoor ik zeggen; “Nou, zo erg was het niet of het tegenovergestelde, het was verschrikkelijk!” Beide zijn eigen bevindingen en niet van het kind.
De eigen mening die gevormd wordt door eigen ervaringen of overtuigingen. En waar blijft de erkenning voor het kind? Precies. Je raad het al. Als ik volwassen train zie ik meestal dit meisje of jongen voor me. Niet erkend, alleen, eenzaam en vol pijn. Zich afvragend waar het mis is gegaan. Waar ze in hebben gefaald om zich zo te voelen. Ook wij als volwassenen reageren nog vaak vanuit ons kind zijn. Er worden bepaalde plekken aangeraakt als dingen niet gaan zoals we verwachten, willen of gewoonweg hopen. Pas als het kind in ons erkend wordt voor de pijn die we hebben meegemaakt zal deze mee ontwikkelen tot de volwassene die we nu zijn.
Laten we dit traject voor kinderen al doorbreken. Laten we ze erkennen in hun pijn en verdriet en niet onze bevindingen eroverheen gooien.
Heb jij last van pesten als volwassene? Neem dan contact op met EQfit.
Blog Gezin. Steeds meer gezinnen melden zich bij ons aan. We hebben allemaal onze eigen patronen. Als gezin hebben we ook een bepaalde dynamiek. Als we één persoon helpen veranderd er al vaak veel. Soms zijn de patronen zo groot dat het van belang is om ook het gezin te ondersteunen in nieuwe patronen. Het is bijzonder wat er dan gebeurd. De blinde vlekken worden zichtbaar, ervaren en doorbroken.
Soms zijn deze van grootmoeder, oma, moeder naar kind overgebracht. We leven in een bijzondere tijd waarin we steeds bewuster worden, meer gaan voelen en meer kracht hebben om het ook te doorbreken. Erkennen is 1, herkennen is 2 en het daadwerkelijk ervaren in jouw lichaam is 3. Ik vraag me af hoe lang de zorg dit met IQ blijft benaderen. We kunnen mensen tools blijven aangeven maar om het daadwerkelijk toe te kunnen passen is een heel ander verhaal. Deze patronen zitten namelijk opgeslagen in ons lichaam. Letterlijk “wat ons beweegt”. Hierin is FQ van belang en EQ. Dan pas kan het IQ weer nieuwe paden in het brein maken.
Blog – jaar. Het onzichtbare kind. Het kind dat niemand opvalt omdat het zich gedraagt. Omdat het zich niet laat horen. Niet tegenspreekt. En gemiddeld meedoet in een klas. Het kind is er. Meer niet. Maar in het kind zit er een wereld van verlangen. Verlangen naar geborgenheid. Verlangen om gezien en gehoord te worden. Verlangen om niet alleen de pijn te dragen. Dit kind zit in ons allemaal. Wij zijn dit kind. We hebben dit kind gezien. We hebben dit kind meegemaakt. Wij reageren ook vanuit dit kind als er onrecht ontstaat. Wij zijn. En elke dag komen meer van dit soort kinderen erbij. Het kind dat ergens in shock is. Het kind dat is gestopt met ontwikkelen omdat het niet begrepen werd.
Het is tijd om ons kind zijn te gaan voeden. Te gaan voeden met liefde en begrip. Het is ok om even op je knieën te vallen en er doorheen te zitten. Niet meer mee te moeten met de gejaagde maatschappij. Het is ok om weer te gaan spelen. Te spelen zonder jezelf te verliezen in anderen en aan te passen. Het is ok om te zijn wie je bent. Kom, pak mijn hand vast. Dan gaan we samen spelen. Het is tijd. Tijd, om te zijn, wie je hoort te zijn. Ga je mee?
Blog 7 jaar. Hoogblond met grote blauwe kijkers. Deze zag ik alleen niet als ik met ouders in gesprek was. Ze keek continu naar beneden.
Op het moment dat ik naar de aparte ruimte ging leefde zij helemaal op. Je zag een normaal kind van 7 die op ontdekkingsreis ging. Babbelde er op los. Ik nam de proef op de som en nam haar weer even mee naar haar ouders. Ze bevestigde van wat ik dacht. Ze kroop weer ineen en zei niks meer.
Ik liep weer terug met haar de ruimte in. En ja, ze bloeide weer op. Ik riep moeder na 10 minuten de ruimte in. Ze bleef spelen en ontdekken. “Is er iets?” Vroeg ze me argwanend. Ik was benieuwd naar haar reactie ik zag niets veranderen. Op het moment dat ik haar vroeg haar man te halen, zag ik haar wat angstig in haar ogen kijken. “Waarom reageer je zo?”. Ze bleef me stil aankijken en ze wist niet echt hoe ze moest reageren. “Ik weet wat je nu doet en ik ben bang dat het zo is”. Ik haalde haar vader erbij en toen dook ze ineen in de zit kussens. “Wat gebeurd hier?” Ik zag hoe moeder onrustig om haar heen keek. Ik vroeg moeder en dochter om de ruimte te verlaten. Ook mijn hart ging even wat sneller kloppen. “Jouw dochter reageert op jou. Heb je enig idee waardoor dat komt?” En toen brak hij. Als man uit de oorlog, Neem je veel mee.
Blog Het is altijd de kip of het ei.
Het is een samenwerkingsverband tussen lichaam, gedachten en omgeving. Als we de gedachten en omgeving veranderen neemt het lichaam nog steeds dezelfde patronen aan.
Dit is ook wat wij doen. Het mooie van de eerste training is dat we kijken hoe jouw lichaam reageert op situaties en wat jouw brein daarmee doet. We zorgen ervoor dat het lichaam gezien en gehoord wordt maar ook dat het zich weer veilig voelt zodat het gereset kan worden.
Dus de kip of het ei? Nee, ik geloof in de wijsheid van het lichaam. Zolang het lichaam niets anders leert, zal je blijven doen wat je doet en zullen voornemens, voornemens blijven.
Wil jij jouw verhaal vernieuwen? Neem contact op!